Uspon i pad Vizantijskog carstva

 

Rimsko carstvo je 395. godine naše ere podeljeno na Istočno i Zapadno. Centar Istočnog Rimskog carstva postao je stari grčki grad Bizantijum, kojeg je car Konstantin I (vladao od 310. do 337. g.n.e.) ponovo podigao i preimenovao ga u prestonicu Vizantije - Konstantinopolj.

Vizantijci su sebe smatrali Rimljanima i ljubomorno su čuvali mnoge tradicije rimske i grčke civilizacije koje su zaboravljene i izgubljene u Zapadnom delu Rimskog carstva u haosu ratovanja sa Varvarima. Vizantijci su, međutim, za razliku od starih Rimljana i Grka, bili hrišćani, pa je njihovo carstvo dobilo novi i značajno drugačiji karakter.

Teritorije koje je obuhvatalo Vizantijsko carstvo

U značajnom broju osvajačkih pohoda tokom 6. veka, car Justinijan, koji je vladao od 527. do 565. g.n.e., osvojio je i vratio mnoge teritorije starog Rimskog carstva, proterujući Vandale iz severnih delova Afrike i poražavajući Ostrogote u Italiji. Ali, tokom naredna 2 veka mnoge od ovih teritorija su ponovo izgubljene.

Carstvo i bogatstvo Vizantije uvećavali su se i umanjivali tokom narednih 500 godina. Krstaška vojska je 1204. godine opustošila Konstantinopolj i ustanovila u njemu Latinsko carstvo, dok je ono što je ostalo od Vizantijskog carstva u Grčkoj i Maloj Aziji podeljeno u odvojene države Nikeju, Trebizon i Epir. Vizantijci su kasnije porazili Latine i ponovo ustanovili carstvo sa prestonicom u Konstantinopolju, međutim, Otomanska imperija, nova državna i vojna sila u regionu, postepeno je pokoravala i konačno osvojila Vizantijsko carstvo osvajanjem Konstantinopolja 1453. godine.

 

Prethodna stranica