Mađarska kraljevina, koja se tokom XI veka razvila i ojačala, osećala je od početka XII veka neodoljivu potrebu da dobije izlazak na more. Njena ekspanziona snaga tražila je sem toga i drugih puteva. Odbačeni sa nemačkih granica, Mađari se upućuju prema Balkanskom Poluostrvu kao području slabijeg otpora. God. 1102. oni su prisilili Hrvate na zajednički državni život, a do 1110. pokorili su i primorske gradove koji su pripadali Mlecima i čitav niz severnih ostrva u Jadranskom Moru. Radi tog prodiranja u Dalmaciju razvilo se suparništvo između Mletaka i Mađarske, koje je s izvesnim prekidima trajalo dve-tri stotine godina, podržavano životnom potrebom Mađarske da ima svoju obalu. Pošto su dobili Hrvatsku i Dalmaciju, Mađari su oko 1136. god. doprli i u Bosnu i dobili veliku župu Ramu, koja od 1138 ulazi u mađarsku kraljevsku titulu. Mađari tako dolaze u neposredne veze sa Hrvatima i Srbima balkanskog područja i živo utiču na njihov politički život.

Vizantija, koja se pod tri energična cara iz dinastije Komnena, pod Aleksijem, Jovanom i Manojlom, od 1081-1180. god., digla ponovo i obnovila svoj stari sjaj i svoju moć, morala je doći u sukobe s Mađarskom, koja je tako snažno zakoračila na Balkan. Mađarsko širenje vršilo se na području koje je bilo pod suverenitetom vizantiske krune i na njen račun. Politička podozrenja Vizantije pojačale su i porodične spletke. Car Jovan Komnin bio je mađarski zet i kao takav posvećen u njihove porodične krize. Razumljivo je, da su u tim trvenjima i jedni i drugi, i Mađari i Grci, obraćali posebnu pažnju srpskom držanju. Ako i kad dođe do borbe oni će se voditi ili na samom području gde Srbi žive ili na njegovim granicama; u takvoj prilici držanje Srba moglo je ponekad da bude odlučno. Otud nastojanja Mađara da sa Srbima uđu u što tešnje veze, kao i težnje Grka da među Srbima nađu za sebe što pouzdanije poglavice. Oko 1127. god. došlo je do rata između Vizantije i Mađarske. Mađarska vojska osvoji Beograd i njegovim kamenjem stade pojačavati zemunski grad. Mađari su bez muke prodrli sve do Niša i Sofije, a delimično još i dalje, čak do Filipopolja. Car Jovan pohita da ih suzbije. Kombinujući napadaj s kopna i s vode, on uputi pojaču flotu uz Dunav. Potisnuvši Mađare s Balkana, on ih, zbunjene, potuče na levoj obali Dunava, kod Hrama. Po njegovu povratku Mađari pomognuti od Čeha, ponove napadaj na Braničevo. Car se ponovo vraća na Dunav da ih odbaci, ali je pohod bio žurno spremljen i završio je dosta jalovo.

U vezi s tim ratovanjem javlja se i ustanak Srba, koji su izmoreni međusobnim borbama, bili priznali grčku vrhovnu vlast. U Rasu je sedeo predstavnik Vizantije. Srbi su digli ustanak potaknuti verovatno od mađarskih ljudi. Jednim prepadom oni zauzeše Ras. Grčki predstavnik, Kritopl, pobeže u Carigrad, gde ga car, za sramotu, dade obući u žensko odelo, posaditi na magarca i tako voditi po prestonici. Car sam krenu na Srbe, verovatno posle pohoda na Dunav, i pokori ih. Izvesne zarobljenike preselio je čak u Nikomidiju. Dukljanska Hronika beleži za vreme vlade kralja Đorđa Bodinovića borbe s Grcima, poraz i veliko zarobljavanje. U samoj Raškoj tad je bio veliki župan Uroš, sinovac Vukanov. Ime Uroš, kako je već napomenuo Jireček, nije srpsko i dolazi od mađarskog oblika Ur + osius. Za vreme Uroševo veze između Srba i Mađara dosta su srdačne. Kralj mađarske Stevan II, hoteći da obiđe kao naslednika svog polubrata Borisa, beše namenio krunu svom bratu od strica, slepom Beli. On je Belu i oženio jednom srpskom princezom, Jelenom, ćerkom Uroševom, malo pred svoju smrt (1. marta 1131.).

Ova srpsko-mađarska dvorska veza bila je od znatna uticaja na razvoj daljih događaja. Mađari su težište svoje politike ovog vremena vidno preneli na balkanska pitanja. Njihova borbena linija prelazi Savu i Dunav; oni čak teže da se postepeno učvrste i u moravskoj dolini. Ušavši u borbe ranije s Mlecima i sad sa Vizantijom, Mađari žele, prirodno, da sa slovenskim elementom ostanu u dobrim vezama. Kraljica Jelena i naročito njen brat Beloš, koji živi na mađarskom dvoru, vrše jak uticaj u Mađarskoj. Njihova politika je čvrsta, i miroljubiva. Za vlade Bele II i Jelenino dobili su Mađari Ramu, a možda i ostalu Bosnu. U osnivačkoj povelji manastira Čatara u Mađarskoj, na skupu u Ostrogonu, 1137. god., Bela II "po pristanku cele zemlje" daje bosansko vojvodstvo svom sinu Ladislavu. Nema nikakva pomena o tom kako je Bosna došla u mađarski posed; ali ne izgleda nemoguće, da je dolazak Mađara u Ramu, svakako iz Dalmacije, mogao biti i bez otpora s bosanske strane. Posle smrti kralja Bele (1141. god.), regentsku vlast za njegova maloletnog naslednika Gejzu I, vršili su kraljeva udovica Jelena i brat joj, palatin i ban Beloš. S Belošem se još jače naglašava slovenofilska politika mađarske države. Za mladog kralja Gejzu bi isprošena kći ruskog velikog kneza u Kijevu, a Beloševa kći je udata za brata nove kraljice.