Sve su ređe oaze netaknute prirode, a jedna od njih je planina Tara u zapadnoj Srbiji.
Tara je jedna od najlepših planina Srbije, pod gustim četinarskim i listopadnim šumama protkanim pašnjacima i livadama.
Planinska goropad, reka Drina, gledana sa brojnih vidikovaca liči na tanku, zelenu liniju uvučenu u kanjonski masiv. Prozračno bistra, zelena voda, u kanjonima zastrašujuća, u dolinama pitoma privlači lepotom svojih obala i bogatstvom vodenog sveta ljubitelje prirode i ribolova.
Područje Tare proglašeno je 1981. za Nacionalni park radi očuvanja retkih biljnih i životinjskih vrsta i njihovih zajednica. Područje se prostire na 19.200 ha, dok se pod šumama nalazi oko 13.000 ha. Ceo prostor Nacionalnog parka obuhvata: planinu Taru, Crni vrh, Zvezdu, Stolac, kanjon Drine sa Perućcem i okolinu Bajine Bašte.

Najveći deo platoa Tare sastoji se od jedrih krečnjaka. Na pretežnom delu trijaskih krečnjaka uočljive su tipične kraške pojave sa svim karakteristikama krša, kako u površinskim tako i u podzemnim oblicima kraškog reljefa, kao što su škarpe, uvale, vrtače, istaknuti vidikovci, kanjonske klisure, tesnaci, kraška vrela, pećine, zvekare i dr.
Na Tari su ipak najčešći oblici vrtače i uvale. Jame su takođe česta pojava dok su pećine ređe i javljaju se isključivo na opsecima prema Drini.
Poznatije su Perućačka pecina i Topla peć na zvezdi sa pećinskim nakitima koja je teško je pristupačna sa teško primetnim ulazom.

Ako se zapitate šta je najpoznatije na šta možete naići na Tari - to je Pančićeva omorika. Pančićeva omorika je endemo-reliktna vrsta naših krajeva, potomak iskonskih vrsta koje su u Evropi za vreme tercijara pre ledenog doba pokrivale velike prostore i povezivale evropske vrste četinara sa vrstama koje danas žive u severoistočnoj Aziji i na severozapadu Severne Amerike.
Zahvaljujući posebnim uslovima na Balkanskom poluostrvu, omorika je mogla da se održi do danas, kao predstavnik izumrle vegetacije.
Ime je dobila po istaknutom jugoslovenskom velikanu prirodnih nauka, Josifu Pančiću, koji je najzaslužniji za otkriće omorike.
Pančićeva omorika kao reliktni biser autohtonih šumskih vrsta drveća Srbije, predstavljala je i dalje predstavlja predmet interesovanja svetskih istraživaca ne samo zbog njene izuzetne lepote vec i zbog njenih bioloških i drugih osobina.
Omorika zahvata uski pojas u srednjem toku reke Drine, gde se javlja na vrlo strmim, kamenitim obroncima.
Kao drvo omorika dostiže visinu do 30 pa čak i 40 metara, a u prečniku debljine je 60 cm. Ima pravo i vitko stablo sa piramidalnom krošnjom. Omorika raste na vrlo stenovitim i siromašnim terenima . Sem na krečnjaku raste i na drugim tipovima zemljišta. Razvija se podjednako dobro na suvim i močvarnim zemljištima, podnosi mraz, kao i suva leta.
Omorika je glavna odlika kako flore tako i vegetacije planine Tare.