Posle austrisko-turskog rata od 1737-39. god. Srbija je duže vremena ostala na miru. Zbog opasnosti od Pruske Austrija nije smela preduzimati ništa, što bi moglo da izazove i Tursku protiv nje. Šta više, ona je s Portom 1747. god. sklopila "večni mir", i dobila na jugu doista prilično sigurne granice. Srbi sami, posle teških iskustava sa Austrijom i njenim ratovanjem nisu zadugo pomišljali da ulaze u ma kakve nove avanture.

U Srbiji bila je prva stvar da se obnovi strahovito proređeno stanovništvo. Na tom su radili i Turci, kojima nije bilo u interesu da bogata pogranična oblast izgleda kao pustinja. Sva ispitivana naselja utvrdila su, da je najveći deo severne i zapadne Srbije dobio novo stanovništvo posle austriske okupacije, odnosno u drugoj polovini XVIII veka. To stanovništvo poticalo je sa raznih strana srpskog područja. U Gornjem Dragačevu i okolini Ljubića veliki je procenat (41%) iz stare Raške, bez Starog Vlaha; u Kolubari i Podgorini starovlaški i užički elemenat daju 33%, ali Polimlje s Kolašinom, Crna Gora i Hercegovina zastupljeni su sa 38%, a Bosna sa 18%; u Jadru i Rađevini prevlađuju doseljenici iz Bosne i Hercegovine; u Gruži Novopazarci (iz stare Raške) sa 39%. U smederevskom Podunavlju 9/10 celog stanovništva je doseljenik. Kosovsko-metohiska struja zastupljena je sa 15%, dinarska sa 22%, braničevska sa 16% i vardarsko-moravska sa 10%. "Nigde se", piše Jovan Cvijić, "doseljenici nisu tako brzo prilagođavali novoj geografskoj i društvenoj sredini i nigde se nisu toliko ukrštali kao u Šumadiji... Kao što plastična masa uzima oblik suda u koji se stavi, kao što se tok jedne reke prilagođava vijugama i neravninama korita i na isti način lomi o obalske stene, tako se u Šumadiji razne metanastazičke struje brzo taru, lome i prilagode novom geografskom okviru i socijalnoj sredini".

Sve glavne porodice Srbije XIX veka potiču od tih doseljenika. Karađorđevi muški pretci došli su preko Vasojevića iz Klimenata; Obrenovići su starinom Bratonožići; Nenadovići iz hercegovačkog Birča; Vuk Karadžić je Drobnjak, kao i preci Mladena Milovanovića; Garašani su Belopavlići. Iz Drobnjaka potiču Bogićevići, Kaljevići i Jovan Cvijić. Stojan Čupić je iz Pive, a iz nikšićkog kraja su se doselili preci Blaznavaca, Vukomanovića i Skerlića; a iz Pipera Uzun Mirko Apostolović i Žujovići.

U XVIII veku u Srbiji je bilo mnogo puste zemlje, "pustahije". Za svoju pitomu Brankovinu prota Matija Nenadović priča, da je u vreme, kad su se njegovi stari tu naselili, taj tako bogati "kraj Srbije bio gotovo sasvim pust". Ledi Montegijeva, koja je 1717. god. proputovala kroz moravsku dolinu od Beograda ka Nišu, piše u jednom svom pismu: "Prešli smo pustare srpske, gotovo prerasle šumom, premda je zemlja po prirodi vrlo plodna". Austriski generalštabni kapetan Adam Vajngarten objavio je 1820. god. svoj geografsko-istoriski opis Srbije, koji je veoma zanimljiv. Po njemu, Srbija je sva, sem rečnih dolina, zemlja brdovita, pokrivena "gustim i neprekidnim šumama". U Mačvi, pored močvara i blatišta, nalaze se "često neprohodne šume". Još 1829. god. beležio je Oto Pirh, da je od Kragujevca do Beograda jahao tri dana "kroz hrastove šume" i da Šumadija još živi "starim pastirskim životom". Zbog toga, što je zemlja bila pod šumom i prilično neobrađena Srbija još prvih godina XIX veka nije imala dovoljno žita, nego ga je morala nabavljati. Ali je za to imala mnogo stoke, a naročito svinja, i izvozila je ne samo u Austriju, nego čak i u Dalmaciju i na Dubrovnik. Svi poznatiji ljudi u Srbiji s kraja XVIII i na početku XIX veka bavili su se ili neposredno stočarstvom ili posredno kao trgovci, preprodavci i izvoznici. Takvi su bili Koča Anđelković, braća Nenadovići, Radič Petrović, Milutin Garašanin, Petar Dobrnjac, Mladen Milovanović, Milan Obrenović, Karađorđe i drugi.

Lj. Jovanović je dobro istakao još i ovaj momenat za stanje u Srbiji na kraju XVIII veka. Austrisko-turski ratovi rasterali su iz te zemlje muslimansko stanovništvo tako, "te se ovo posle nikad nije moglo onako umnožiti i osiliti, kao pre, a tim je sultanovoj vlasti ovde nedostajalo glavne podloge na koju se ona naslanja".

Ova četiri osnovna elementa: sastav stanovništva aktivnog i pokretnog iz svih naših oblasti; zatim pretežno stočarsko zanimanje stanovništva, koje ljude upućuje na kretanje, veze, i traženje dodira trgovačkog i drugog; ogromne šume, koje su bile neka vrsta skloništa i opasnosti za turske nasilnike; i najposle relativno mali broj muslimanskog stanovništva i učinili su, da se u Srbiji, na području Beogradskog Pašaluka, razvio više otporan i borben mentalitet kod naših ljudi. Kao što je buntovnoj Crnoj Gori znatno pomagala blizina mletačke granice, preko koje su se u nevolji mogli spasavati, tako je i ljudima iz Beogradskog Pašaluka dobro dolazila bliska austriska međa, preko koje su imali gusta naselja, svojih sunarodnika. Borbenom raspoloženju naroda davala je izraza i potstreka srčana hajdučija, koja je u gustim šumama imala sve uslove za pun razvoj.