Stric Radoslavljev i Vladisavljev, Sava, koji se bio vratio s istoka i uticao da borbe između braće ne uzmu opasnije razmere za Srbiju, nije bio zadovoljan stanjem stvari. Srbija je za dug niz godina bila pošteđena od sukoba sa susedima i taj mir mogla je da iskoristi za svoje unutrašnje jačanje. Na tom je naročito radio Sava. Teodosije, Savin biograf, pripisuje njemu u zaslugu, što je došlo do braka između Vladislava i Asenove kćeri Beloslave. Ali, kao što je ranije, za vreme Radoslavovo, u Srbiji preovlađivao uticaj cara Teodora, tako se sad za vreme kralja Vladislava, u Srbiji osećao uticaj cara Asena, u vreme od 1230-1240. god. najmoćnijeg vladara na Balkanu.

Napadaj Mađara na Asenove zemlje i njihovo zauzimanje Beograda i Braničeva, 1232. god., i vrlo zategnuti odnosi s latinskim baronima u Carigradu, opredeliše cara Asena da raskine veze sa papskom kurijom, koja je bila na strani njegovih protivnika. Taj korak carev naišao je na veliko odobravanje celog pravoslavnog klira. Dotle je postojala vrlo jaka opozicija sveštenstva iz bivše Teodorove države, odnosno od strane ohridske crkve, koja nije dozvoljavala da pravoslavni episkopi i sveštenstvo priznaju vlast bugarskog primasa – patrijarha, pošto je on, sa svoje strane, priznavao papinu vrhovnu vlast. Posle raskida s Rimom, Asen je pokušao da obnovi veze s patrijaršijom u Nikeji, ali se otud tražilo kao prvi uvet da bugarska crkva prizna vrhovnu vlast nikejskoj. Asen na to nije pristao; on je želeo izmirenje, a ne poniženje svoje crkve. S toga, i bez pristanka Rima i Carigrada, on dade izabrati za pravoslavnog bugarskog patrijarha Joakima. Ali je, ipak, iz razumljivih razloga, težio, da svojoj patrijaršiji izradi priznanje. U pomoć mu je došla nova politička situacija. Protiv saveza katoličkih država, Latinskog Carstva i Mađarske, trebalo je stvoriti savez pravoslavnih država. Asen s toga nudi pregovore nikejskom caru, Jovanu Vatacu. Stvoreni sporazum između njih prihvatio je despot Mihajlo i verovatno kralj Vladislav. Za Savu, strica Vladislavljeva, zna se, da je krajem 1233. god. napustio svoj arhiepiskopski položaj i kao svog naslednika ostavio Sremca Arsenija. Posle je otišao ponovo na istok, u Jerusalim, Aleksandriju i na Sinaj, odatle u Antiohiju i Nikeju, a iz Nikeje u Carigrad i Svetu Goru. Svršivši taj veliki put, on se krenuo u Bugarsku, u Trnovo, caru Asenu. Taj put Savin u sve četiri prestonice patrijarha pravoslavne crkve i navraćanja u Bugarsku, kuda mu se nije trebalo vraćati u Srbiju, po svoj prilici je u vezi sa pomenutom akcijom Asenovom za priznavanje bugarske patrijaršije. Asenu je Sava, kao ugledna ličnost, sa dosta veza, po svoj prilici poslužio kao posrednik u tom poslu. Uspeh je bio postignut. U Galipolju, na maloaziskoj strani, 1235. god., objavljen je grčko-bugarski savez i priznanje bugarske patrijaršije od sva četiri patrijarha. Oba stara biografa Savina, Domentijan i Teodosije, kazuju, da je car prema njemu bio vrlo pažljiv. Kod Asena je Sava i umro, u Trnovu, 14. januara 1235. god. Odatle je prenesen u Vladislavljevu zadužbinu u manastir Mileševo, gde je sa svim sjajem srpske crkve položen u novi grob, 6. maja 1237. Tu se sačuvao i njegov lik, rađen od nekog umetnika ređe vrste, koji je umeo da svojoj freski da individualan izraz sa mnogo neposrednosti. Suv, s dugom bradom, prosedom, koja kazuje da Sava nije umro u dubokoj starosti, sa izvesnom oštrinom u krupnim crtama, koje pokazuju jaku volju, Sava ima prodirne sugestivne oči, slične dubokoj vodi. Čitav lik ima krepčine i pretstavlja više državnika nego svetitelja. Prema njemu likovi mladog kralja Vladislava (imaju dva), plava, s malom negovanom bradom, s nečim mekim u izrazu, izgledaju prosto kao da su sa neke feminizirane prirode. To, što je Vladislav na obe freske prikazan kao mlad, iako je doživeo svakako preko pedeset godina, i neposrednost Savina lika, govore očito za to, da je freske radio neki majstor neposredno posle podizanja manastira i Savine sahrane. Kao osnivač srpske samostalne crkve, njen prvi arhiepiskop i organizator; kao jaka ličnost, koja je uticala na sređivanje i snaženje Srbije; kao prvi naš književnik, kome, pored tipika za karejsku ćeliju i manastire Hilandar i Studenicu, zahvaljujemo i za prvo, lepo pisano, originalno žitije srpsko (rađeno kao uvod za Studenički Tipik) Stevana Nemanje; – Sveti Sava je proglašen za sveca. On je najpopularniji narodni svetitelj, s nacionalnom bojom još od XIII veka, i centralna ličnost mnogobrojnih hagiografskih motiva narodne usmene književnosti.