Bitka na Marici je jedan od najsudbonosnijih događaja ne samo u historiji srpskog naroda, nego i celog Balkana uopšte. Ako i slučajan srpski je poraz bio potpun; što ga Turci nisu odmah iskoristili u većoj meri to je za to, što im se dobar deo vojske nije nalazio u Evropi i što i sami nisu bili potpuno svesni kolikog je obima bila ova njihova pobeda. U Maćedoniji nije bilo nikog ko bi mogao zadržati s uspehom njihov veći nalet; svi su bili pod utiskom strašne pogibije, koja je snašla glavnog gospodara zemlje i najačeg među svima. U maričkoj bitki turska sila je slomila najopasnijeg vojničkog protivnika na Balkanu; u Trakiji i Maćedoniji ona je posle toga neosporno glavni činilac. Put za dalja osvajanja bio je otvoren sve do Morave na severu i Neretve na zapadu. Srbija je ovim udarcem odjednom survana u red država drugog i trećeg reda, kojoj je posle toga ne samo nedostajala snaga nedavnog Dušanovog vremena, nego i vera u nju. Odmah iza ovoga delovi dojučerašnje carevine moraju da traže naslona kod tuđih država i primaju na sebe vazalske obaveze. Druge, one u Maćedoniji, postaju turski podložnici. Od te godine počinju Turci da šire svoju vlast nad Južnim Slovenima.

Brzo razvijena Dušanova država brzo je i propala. Petnaest godina trebalo je njemu da od mladog zetskog kralja postane moćni car, 1331-1346., a tačno petnaest godina trebalo je od njegove smrti pa do maričke katastrofe, 1355-1371. Razbijena u nekoliko malih oblasti, nejakih po vlastitoj snazi ne samo za dela većeg obima nego i za uspešan otpor protiv silnog turskog zavojevača, Srbija se držala u teškom naporu još jedno stoleće, a izvesne njene zemlje i nešto malo duže: ali, ne više kao država smelih planova za budućnost, nego kao bolesnik koji se grčevito hvatao da očuva život.

Srpski poraz iskoristiše prvi Grci i još u novembru iste godine njihova je vojska ušla u Ser. Akcijom je upravljao solunski namesnik Manojlo Paleolog, docniji car. Gde se sklonila Uglješina udovica u prvi mah nije poznato. Pouzdano je, da se tad pokaluđerila (otad nosi ime Jefimija) i da je kraj života provela sa kneginjom Milicom. Sahranjena je u manastiru Ljubostinji.

Naskoro iza bitke na Marici, 4. decembra 1371. umro je i car Uroš. Docnija pričanja, nastala možebiti u vezi sa u nas poznatim i popularnim pričanjima iz romana o Tristanu, kazivala su, da je kralj Vukašin lišio cara ne samo prestola nego i života. A ubio ga je, govorila su najrasprostranjenija pričanja i narodne pesme, u lovu, na vodi, kad se car sagao da se osveži. Naša crkva je, na osnovu tog predanja, oglasila Uroša za mučenika i uzela ga u seriju svojih svetitelja. Njegovo telo, obreteno tek 1584. god. u zapustelom manastiru kod Šarenika, nalazi se danas u manastiru Jasku, u Sremu. S njim je izumrla muška linija srpskih Nemanjića. Simeonova loza držala se još neko vreme u Tesaliji. Simeonov sin, "car" Jovan Uroš, smatrao se više Paleologom nego Nemanjićem i bio je čista kaluđerska priroda. Odrekao se vlasti već 1381. god. i primio monaški čin; potpuno povučen, predan knjizi i molitvi, umro je kao monah Joasaf 1423. god. Najstariji srpski Koporinski Letopis govori sa simpatijom o ovoj grani srpske dinastije, nalazeći kako je ona "radi naših grehova" lišena svog otačestva. S Joasifovom smrću nestalo je i nje.

Godina 1371. pretstavlja jednu od najsudbonosnijih u istoriji Srbije i Balkana. Smrt trojice vladara cara Uroša, bugarskog cara Jovana Aleksandra i kralja Vukašina i strahovita srpska pogibija na Marici činili bi i inače važne datume, ali u ovom sticaju prilika oni nagoveštavaju kobni obrt sreće hrišćanskih balkanskih država.