Uticaj ruske škole među Srbima osetio se naročito u jeziku. Do kraja XVII i početkom XVIII veka među našim crkvenim ljudima i prepisivačima vladao je još uvek pretežno stari srpskoslovenski, "srbuljski", jezik, sa nešto primesa narodnog govornog jezika. Ali već od sredine XVII veka javljali su se i uticaji rusko-slovenskog jezika. Kako je u srpskim crkvama sve više nestajalo starih bogoslužbenih rukopisnih i štampanih knjiga, to su srpski kaluđeri taj nedostatak naknađivali dovozom iz Rusije. God. 1732. u Sremu je u 104 crkve i kod sveštenika bilo svega 1146 crkvenih knjiga, od kojih su 465 bile srbulje, a 681 ruska knjiga. Razvila se postepeno i trgovina s knjigama sa tih strana; trgovci "Moskalji" dolazili su na vašare i proturali ruske knjige u priličnoj meri. S toga već krajem XVII veka sretamo kod ponekog od naših pisara poneke ruske reči i oblike. Od pojave ovih ruskih učitelja i njihovih bukvareva i gramatika taj uticaj postaje mnogo intenzivniji. Novi srpski naraštaji počeli su da upotrebljavaju ruske oblike, poneke ruske fonetske crte i toliku množinu ruskih reči, da je postepeno srpski književni jezik dobio sasvim novi lik. Postao je smesa srpskog, ruskog i starog slovenskog, koja se upotrebljavala sasvim proizvoljno. I sam naziv tog jezika bio je rusiziran i zvao se "slavjanoserbski"; čak svoje narodno ime počeli smo bili upotrebljavati u nenarodnom obliku kao "Serbi". Oni koji su nešto više učili ili koji su sebe smatrali učenijim pisali su isključivo tim jezikom smatrajući ga otmenijim i više crkvenskim; za mnoge od naših pisaca XVIII veka narodni jezik bio je nešto prosto, "paorsko", "govedarsko". Za izvesne naše pisce toga vremena jedva se može reći da su pisali srpski ili da su naši, toliko im je jezik pun tuđe smese. A sintaksa i ceo duh pisanja bili su takvi kao da su to rđavi prevodi tuđih dela. Kad se od početka XIX veka javila reakcija na to naši mnogi ljudi, a posebno pretstavnici crkve, ostajali su uporno i borbeno pri toj mešavini nalazeći da nas ona približava Rusima. Kao najveći ustupak koji su činili neki od njih bilo je to, da dozvole upotrebu dva jezika: narodnog za širi puk i tog mešanog za više duhovne potrebe.

Od XVIII veka napustio se naš stari srpskoslovenski jezik i u crkvi. Danas svetosavska crkva ne upotrebljava jezik svog organizatora, niti njegovu tradiciju. U našim crkvama služi se sad ruskoslovenskim jezikom sa srpskim izgovorom. I svi noviji tekstovi crkvenih knjiga, koji su preštampani u Karlovcima i Beogradu, rađeni su potpuno po ruskim izvornicima. Jer samo se Rusima i ruskim knjigama verovalo, da neće doneti unijatske tekstove ili drugu koju podvalu propagande, koje su se ljudi stalno bojali.

Ove veze Srba sa Rusima i ovo sve dublje pripajanje Srba za svog velikog severnog brata nisu mogli ostati nepoznati austriskim merodavnim krugovima. U Beču se odavno videlo da njihova politika nije mogla zadobiti Srbe. Čak su i vojni krugovi, koji su ih dotle cenili kao potrebne ratne saradnike, počeli sumnjati u njih. Evgenije Savojski nije to ni krio. Zbog toga su mnogi krugovi pomagali akciju propagande s planom ne samo iz verskih razloga, nego i iz uverenja da će ih tim više približiti Beču i odvojiti od Rusije. U austriskim krugovima počelo se osećati, da se u moćnoj severnoj carevini, koja od Petra Velikog postaje činilac prvog reda, javio opasan takmac na Balkanu, na koji je, posle postignutih uspeha, bečka vlada polagala skoro isključivo pravo. Pravoslavlje je bilo prirodni saveznik Rusije. U Moldavskoj i Vlaškoj, među Srbima i Bugarima, i među svima Grcima ruski prestiž je vidno jačao. U Beču nisu nikad mogli da uvide osnovni problem za uspeh njihove istočne politike: da bi zadovoljni Srbi njihova carstva bili glavni nosilac i za svu akciju na Balkanu, odnosno u njegovom zapadnom i severnom delu. Mada su Rusija i Austrija u to vreme u dosta političkih pitanja išle zajedno, u Beču se Rusiji ipak nije potpuno verovalo. Isto tako ni Srbima, prema kojima se nastavljala politička šikana, potiskivanja i preveravanja.

Zbog izbora novog kralja u Poljskoj došlo je 1733. god. do protivnosti između Rusije i Austrije s jedne i Francuske s druge strane. Za vreme rata koji su bečkoj vladi objavile Francuska, Španija i Sardinija, austriska vojska nije imala mnogo sreće. Javiše se teškoće i u unutrašnjosti. U Mađarskoj izbi 1734. god. buna, koju je pothranjivao Franja Rakoci iz Turske. Pobunili su se prvenstveno Mađari, odbijajući da idu u vojsku, u segedinskom kraju, pa je, šireći se i zahvatajući seljake, ustanak postepeno dobio agrarni karakter. Opet beše oživelo ime "kuruca". Srpskog učešća u tom pokretu bilo je vrlo malo. Jedino mu se pridružio stari pečanski kapetan Pera Segedinac, koga je ogorčilo ponašanje viših činovnika i koga su na tu akciju potakli Mađari. Glavni pokret razvio se u proleće 1735. i imao je čist revolucionarni karakter protiv cara i protiv Nemaca. Austriske vlasti ugušile su ga brzo, i to u odlučnoj borbi kod Erdeheđa pomoću Srba. Mitropolit i srpske vođe trudili su se da spasu od smrtne kazne starog kapetana, koji je u snažnoj Kostićevoj tragediji dobio herojski lik i u kome je pesnik hteo prikazati tipskog pretstavnika srpskog naroda pod ćesarovom vlašću, ali je sve bilo uzalud.

Iz ovog vremena imamo izveštaj jednog engleskog putnika o Srbima u Mađarskoj. On je sumaran i više govori o spoljašnjim osobinama, ali je zanimljiv u mnogom pogledu. Srbi ili Rašani "veoma su se namnožili u Mađarskoj, tako da jedva ima veće varoši, naročito u južnoj Mađarskoj, gde se ne nalaze u velikom broju... U mnogim krajevima Mađarske rašanske kuće su samo male kolibe, čiji se krovovi jedva dižu od zemlje. Rašani grade kuće i u stenama; nekoliko takvih video sam i u Budimu. Žive aljkavo... Odeća Rašana iz prostog naroda razlikuje se od mađarske, i jednostavnija je. Sastoji se samo od nekog sukna sa velikom i četvrtastom kukuljicom, i umotava telo, na kome nema više ničeg drugog sem lanenih čakšira. Kapa im je po obličju hajdučka. Većinom nose sandale (opanke)... Bogati Rašani, koji se viđaju u Beču, nose dugačku istočnjačku odeću, sa čalmom, i velike čakšire kao Turci".