Posle dva onaka strahovita poraza, kao što behu onaj pod Petrovaradinom i onaj pod Beogradom, Turcima nije ostajalo drugo nego da traže obustavu rata. U Požarevcu, gde je mir sklopljen 10/21. jula 1718., Turska je učinila Austriji ogromne ustupke. Dala joj ne samo ceo Banat i jugoistočni Srem i Malu Vlašku, nego i svu Srbiju do zapadne Morave i reke Kamenice i bosansku Posavinu. Severoistočna Srbija sa crnorečkim i kneževačkim okrugom ostala je Turcima, isto kao i oblast Krupnja u podrinskom kraju. Mlečani su dobili takozvanu liniju Moćenigo, t. j. onu granicu koja je važila između Bosne i Hercegovine s jedne i Dalmacije s druge strane sve do 1918. godine.

Na osvojene oblasti Banata i Srbije polagala je pravo Ugarska Dvorska Kancelarija po nasleđu krune Sv. Stevana, ali je bečka vlada odlučno odbila njezine pretenzije smatrajući te zemlje, dobijene oružjem, kao carske. Ona je u njima uvela svoju administraciju pod upravom kneza Aleksandra Virtemberga. Samoj upravi dala je naziv Administracija, koja je imala biti primerna, ali koja je zbog složenosti kompetencija u centrali i između centrale i nje radila vrlo sporo i teško. Od te administracije bili su izuzeti u Srbiji ceo krajinski i istočni deo požarevačkog okruga i dodeljeni su na upravu banatskoj administraciji u Temišvaru. I Austrijanci su, kao i Turci, ostavili lokalne opštinske vlasti sa njihovim knezovima na čelu. Austriska uprava nije u zemlji ostavila dobar trag. Njen šef bio je samo vojnik, ćudljiv, odan piću, svojevoljan, neskrupulozan u pitanjima novca. Od naroda su i on i njegovi organi uzimali šta su hteli i koliko su hteli; grabljivost pojedinaca nije uopšte znala granica. Zemlja je stradala i od hajdučije, koju vlasti nisu mogle a nisu ponekad ni htele da iskorene. Izvesni njeni ljudi bili su u vezi sa hajducima ili sa hajdučkim jatacima. Narod je tištalo i bespravno i bezobzirno iskorišćavanje njegove radne snage i njegove stoke. Ti postupci dovodili su dotle, da je narod iz Srbije počeo da se seli u turske oblasti i da su i same austriske vlasti nalazile da se prešla mera. Jedan njihov izveštaj priznaje sam, da je stanje u zemlji "benjeinensnjü rdig", t. j. zaslužuje da se oplače i da bi ljudi zasluživali da se s njima postupa "više hrišćanski".

Pored toga na Srbe je rđavo delovala i austriska verska politika. Još prije sklopljenog mira u Požarevcu odlučio je austriski car Karlo VI, da se u Srbiju pošalje izvestan broj misionara, koji će raditi u korist katolicizma. Nova uprava dobila je izrično upustvo, da ima oprezno delovati da se pomogne delo unije. Katolička je vera bila povlašćena i imala je za sobom sav državni autoritet. Da bi se ojačao katolički elemenat svi novi doseljenici u Srbiju mogli su biti samo te vere; u samom Beogradu broj katolika imao je da bude "svaki put" veći od pravoslavnih. Već 1726. god. ustanovljena je katolička episkopija za Srbiju, a sedište joj je bilo u Smederevu. Posebni kanonici behu postavljeni u Šapcu, Jagodini, Rudniku i Paraćinu, a u Beogradu ih je bilo više. Pred kraj svoje vlade crkvene austriske vlasti osnovale su nove parohije u Mirijevu, Valjevu, Požarevcu i Gradištu. Uz crkvu delovala je i škola, čiji su nastavnici morali polagati ispite pred isusovačkim komisijama. God. 1726. osnovana je u Beogradu jedna vrsta niže gimnazije.

Dok je tako širen katolicizam u zemlji gde ga dotle nije bilo ili ga je bilo vrlo malo u izvesnim trgovačkim kolonijama, dotle su pravoslavlju činjene mnoge teškoće. Kad je 1725. god. umro mitropolit karlovački Vićentije Popović postavljalo se samo od sebe pitanje: da li da se ujedine karlovačka i beogradska mitropolija i da se tim ujedinjenjem dobije jedinstveno crkveno vođstvo za sve Srbe u austriskoj državi. Za Srbe pitanje je bilo jasno i oni su svi, i sveštenici i narod, iskreno želeli da se to ostvari. Ali su protiv toga bile i austriske vlasti i katolički klir. Ujedinjena srpska crkva imala bi više samosvesti i otporne snage i otežavala bi proces unije. Sem toga, u Beču se nalazilo da bi pripajanje Srbije i Banata karlovačkoj mitropoliji moglo pojačati prohteve ugarske Dvorske Kancelarije. Po želji Srba pećki patriarh Mojsije Rajović potvrdio je bio 15. avgusta 1721. vladiku Mojsija Petrovića za beogradskog mitropolita, ali je u isti mah izrazio želju, da on, u slučaju smrti karlovačkog mitropolita, ujedini pod svojom vlašću sve Srbe pod Austrijom. "Kao što je Beograd od početka grad kraljevski stoni u srpskoj kraljevini, tako i sada lepostvuje, pa neka bude uvek arhiepiskop mitropolit vrhovni svih Srba koji se nalaze pod vlašću najsvetlijeg i najaugustnjejšeg monarha rimskog". Da bi se ostvarila ta želja Srbi su bili sazvali crkveni sabor u leto 1722. Austriske vlasti bile su zabranile Srbima iz Srbije, pa i samom mitropolitu Mojseju, da učestvuju na tom saboru. Ali ih on nije poslušao. Srbi su izabrali Mojsija kao pomoćnika obolelom mitropolitu Vićentiju s naročitim obrazloženjem, da hoće energičniju zaštitu narodnih privilegija i interesa pravoslavlja. Beč taj saborski zaključak nije hteo da odobri.