U ovo vreme, nekako, javlja se u Bosni ban Borić. On je poreklom iz Grabarja, blizu Broda, i imao je poseda na obe strane Save. Kako je i zbog kojih zasluga došao Borić do časti bosanskog namesnika, odnosno bana, nije poznato; zna se samo, da je pripadao jednom jakom brastvu. Ne zna se ništa o tom, da li je za bana došao pristankom naroda, ili zahvaljujući svojoj ličnoj vrednosti, ili kao mađarski poverenik. U ovom poslednjem slučaju bilo bi za mađarsku politiku tog vremena karakteristično, da je na to mesto postavljen on, Srbin ili Hrvat, a ne koji od mađarskih velikaša.

God. 1143. dolazi na vizantiski presto car Manojlo Komnin. To je poslednji veliki, pravi car Vizantije; lep, darovit, fizički vanredno razvijen, poduzetan u velikim planovima i smeo u podvizima. "Manojlo je bio ideal jednog viteza po franačkom shvatanju" kaže lepo H. Gelcer. Njegova je snaga, istina, bila više fizička nego intelektualna, ali je imponovala, i dala Vizantiji ugled kakav više nikad nije imala, naslanjajući se na tekovine dva njegova velika romanska prethodnika. Za njegova vremena prošao je drugi krstaški pohod preko vizantiskog područja u Evropi, 1147., i opet ne bez kriza i sukoba. Carevi sukobi sa zapadnjacima dadoše povoda Normanima da obnove svoje davne napade na istočnoj obali Jadranskog Mora i da napadnu i druga područja Carevine. Kad ih je Manojlo potukao i kad se spremao da ih napane i u Italiji, Normani pokušaše na sve načine da zabave cara nekim domaćim zlom. Obratiše se čak i Mađarima, pa i nama Srbima, da bi se krenuli protiv Vizantije i olakšali njihov položaj. Teško je utvrditi, da li je srpski ustanak iz 1149. god. u kakvoj vezi s tom agitacijom, ili je ta veza samo kombinacija grčkih hroničara po koincidenciji događaja. Istina je, samo, da je veliki župan raški Uroš Prvoslav ustao protiv Vizantije. Car Manojlo, osvojivši od Normana Krf, dođe s vojskom lično u Srbiju i zauze Ras. Srbi su se bojali otvorena sukoba s njime, pa se povukoše u planine. Ostavivši kao svog namesnika Konstantina Anđela on je pošao da pokori i ostale pobunjene strane. Zetski knez Radoslav ne beše se pridružio ustanku i s toga je sad bez bojazni izišao pred cara. Manojlo ga je lepo primio i ostavio ga, da kao njegov vazal vlada i dalje. Pošto je na juriš osvojio grad Galič niže Zvečana car se morade vratiti u Ras, jer su Srbi tu bili pritesnili njegova namesnika. Srbi se ponovo povukoše u planine, kuda ih grčka vojska nije smela da goni. Kako je u to vreme nastala i zima, car Manojlo popali Urošev dvor, opleni okolinu Rasa i vrati se u Carigrad. Iduće godine on više nije hteo da kreće na Srbiju, dok je u gori bilo lista, nego po staroj taktici, preporučivanoj još od Pseudo-Mavrikija, sačeka da list opane, kako bi Srbi imali manje skloništa, a njegova vojska manje iznenađenja. Srbi su za to vreme ušli u savez s Mađarima i čekali pomoć od njih. Obavešten o tom car je pošao u Niš, da odatle lakše spreči spajanje srpske i mađarske vojske, ako bi ova pošla starim putem niz moravsku dolinu. Čuvši, verovatno, za izvesna kretanja oko Save on požuri iz Niša i preko Lugomira izbi na Savu, a odatle na Drinu. Ova reka je, kaže Kinam, savremeni grčki hroničar, razdvajala Bosnu "od ostale Srbije". Mađari su za to vreme već bili stigli u Srbiju, verovatno preko Bosne. Njihove pomoćne čete sačinjavahu Pečenezi i muslimansko hazarsko pleme Kalisija, koje beše naseljeno oko Sremske Mitrovice i koje je, nema sumnje, u vezi i sa mesnim nazivom Kalesija kod Zvornika. Kod Drine dođe do prvih sukoba. Car je za to vreme s većim delom vojske čekao na sečeničkom putu da bolje razmotri opštu situaciju, pa onda krenu na Taru, gde se behu združile srpske i mađarske čete. U borbi su obe strane pokazale mnogo junaštva, ali su Grci, bolje vođeni, odneli pobedu. Naročito se u toj borbi lično istakao sam car. Borio se kao legendarni Roland, spasavajući svoje iz najtežih situacija. U dvoboju s mađarskim vođom Bakhinom, jednom grdosijom retke snage, dobio je čak jedan strahovit udarac po glavi, čiju je smrtonosnost odbila samo jaka kaciga, koja mu se ipak bila zasekla u meso. Na kraju tog strašnog dvoboja car je ranio Mađara po ruci i zarobio ga. Bakhinovim padom rešena je i bitka. Tad se pokorio i Uroš. U pokajničkom odelu došao je on caru u tabor i molio i dobio oproštaj. Ustavši ispred carevih noga, on se zakleo na vernost i primio obavezu da će pomagati cara sa 2.000 ljudi pri ratovanju u Evropi, na zapadu, a sa 500 u Aziji, na istoku, mesto sa 300 ljudi koliko se dotle davalo.

Pošto je pokorio Srbe car odluči da kazni i Mađare. 1151. god. spremao je napadaj s planom, da mu oveća flota s Dunava pomogne iskrcavanje vojske, koja se okupljala oko Beograda. Kad flota zakasni on je ne htede čekati, nego se čamcima prebaci u Srem. Dopro je, pleneći, do Fruške Gore, a onda se vratio da uzme duže opsađivani Zemun. Broj zarobljenika bio je ovoga puta veći od broja careve vojske. Mađarska vojska, koju je vodio Beloš, nedovoljno jaka brojem, manevrisala je prema Braničevu, hoteći možda da ugrozi Grcima veze sa zaleđem. Car se uputi odmah na taj kraj, da ugrozi Mađare i u Tamiškom području. Zbunjeni i uplašeni Mađari zatražiše mir i car im ga dade zadovoljan postignutim uspesima.