Pikolo
flauta
Ova
flauta je sastavljena od glave i drugog dela. Na glavi se nalazi bočni
otvor, preko koga se uduvava vazduh, i on pravi, tzv. vazdušni jezičak (tj. treperenje vazduha).
Drugi deo ima klapne i pritiskom na njih omogućava se dobijanje tona,
( podrazumeva se uduvavanje vazduha u cevi). Kao i kod velike flaute,
klapne mogu biti pune i prazne. Prazne omogućuju pravilnu postavku prstiju
i samim tim pravilno držanje instrumenta.
Treći deo kod pikolo flaute ne postoji, jer ona nema tako duboke tonove.
Njen raspon je od d2 do c5. Notira se u violinskom ključu za oktavu
niže, zbog previsokih tonova.
Pikolo flauta je pretežno orkestarski, a retko je možemo naći kao solo
i kamerni instrument. Ova flauta je jedna od najpokretljivijih instrumenata
i zato je njena deonica uvek živahnog karaktera visokog registra. Koristi
se po potrebi u orkestru.
Pored pikolo, postoje još i bas (za oktavu je niža od obične) i alt
flaute, koje nalaze primenu u novijoj orkestarkoj muzici.
Primer: svita iz baleta “Ščelkunčik” VIIstav, Kineska igra (za pikolo
i flautu) (Petar Iljič Čajkovski)
Koncert
za pikolo flautu u C-duru (Antonio Vivaldi)
Istorijat:
Preteča
današnjih flauta je Panova frula, koja umesto jedne, ima niz cevi različite
dužine, koje proizvode zasebne tonove. U istorijskom razvoju flaute
, javljaju se dva tipa: uzdužni i poprečni. Sve do XVIII veka je preovladavao
prvi tip, a karakterisala ga je blokflauta, (kod nas je poznatija kao
frulica). Građena je u sopran, alt, tenor i bas varijanti.
Tokom XVIII veka, razvojem klasičnog orkestra, razvio se i poprečni
tip, čiji se mehanizam dugo usavršavao, dok nije nastala današnja flauta.
