Dobar deo tih župa i oblasti ima, kao što se vidi, nova imena. Čak je i staru Duklju zamenila Zeta, a jedan deo Dalmacije dobio je nazive Neretljanska Oblast i Crvena Hrvatska. U Boki i u Primorju župe imaju nazive Dračevica i Žrnovnica. Očuvani nazivi u vezi su ponajviše sa starim imenima reka, ali i ti su znatno slavizirani (Vrh-bosna, Podrinje). Znači, dakle, da se nova podela župa nije mnogo oslanjala na stare tradicije te vrste. Ali je ipak nesumnjivo, da je podržavana i delom razvijana u vezi sa starim romanskim katunima. Mnoga plemena označavana su prosto tim imenom (Katun Drobnjaci, Katun Mirilovići). U jednoj turskoj kanunami, koja je određivala po starom načinu uređaj Vlaha oko Timoka, veli se, da jedan katun čini pedeset kuća; to je, dakle, postao neki tehnički izraz za vrstu i obim jedne uže organizacije. U XIV veku, u Krbavi, za "Vlahe" se izrično kaže, da se uzajamno bore "sa svojim katunom". Verovatno je naziv katuna, pre samo jedne pastirske zajednice, ušao u narod kao oznaka uže organizacije jednog kraja i jedne plemenske grupe.

Posed zemlje, koji je dugo bivao u zajednici, dobio je po plemenu naziv plemenšćina i plemenita zemlja. Individualnije oznake, nastale nesumnjivo po ličnoj svojini, zovu se dedina, očina ili očevina i najobičnije baština (od bašta – otac; otud baštiniti – naslediti od oca). Dedina u češkom pravu označava "nepokretna dobra, koja su sačinjavala kolektivnu svojinu cele porodice i prelazila su od predaka (dedova) na potomke". Vladari su docnije ograničili pravo nasleđa, naročito u posedu šuma. U Dečanskoj Povelji, na primer, izrično se kaže: "u planinama nema niko baštine osim kralja i crkava kojima su kraljevi dali". Kad je vladarska moć ojačala, oni često poklanjaju ne samo pojedina dobra, nego i čitave župe, i to sa naslednim pravom, isto kao što im ih i oduzimlju u slučaju nemilosti. Kasnije se javlja i pronija, kao razvijena ustanova rimskog graničarskog prava (limitanei). To su posedi, koje je vladar davao pojedincima za izvesne usluge uz pravo ličnog uživanja, ali ne kao stalne baštine. K. Kadlec misli, da se "paše i šume nisu uopšte delile, nego su ostajale u zajedničkom uživanju sviju porodica. Učešće u uživanju te opštinske zemlje sačinjavalo je prinadležnost pojedinih gospodarskih imanja i u češkom se pravu nazivalo vola, docnije zvole, u ruskom pravu ugod?e, kod Hrvata – pristojanje, kod Srba i Bugara pravini... Njive i livade su određivale samo na izvesni rok. Kad je on istekao, zemlja se je opet ponovo određivala pojedinim porodicama, eventualno u drugim razmerama, jer u toku vremena neke su se porodice usled umiranja smanjivale, a druge su se naprotiv zbog obilnog rađanja povećavale. U nas je ovo ponovo određivanje zemljišnog poseda vršila Dubrovačka Republika; u unutrašnjosti nemamo za to dovoljnih primera.

U starim našim spomenicima, u rano vreme, ima dosta spomena o izvesnoj diferencijaciji među pojedinim ljudima, do koje je došlo usled njihova izuzetnog položaja u plemenu. Ma koliko da je narod bio sav jednak i demokratskih shvatanja, u njemu se vrlo rano javljaju razne starešine i poglavice. Ima više primera o tom da se u ranom Srednjem Veku spominju slovenske poglavice, svakako u prvom redu plemenske. U našim zemljama, u najranijim vremenima, gospodari ili vladari pojedinih oblasti pominju se kao nasledna gospoda. A čim se do vlasti dolazi po pravu nasledstva – a u nas su, s početka, svi sinovi nasleđivali oca i delili oblast na svoje delove – odmah se izdvaja i jedno povlašćeno brastvo, koje, posle, svojim sporednim linijama ženidbama i udadbama, stvara svoj viši krug. Plemenske organizacije uvetuju i same sobom izvesno poštovanje svoje snage i tradicija i vrlo su kočoperne prema skorojevićima i priselicama. Reč bojar, bojarin, u nas boljar dolazi od tursko-mongolsko bajar, što je najpre značilo "bogat", pa onda "odličan"; ona pokazuje i kod nas, kao svuda na svetu, da se uticaj i ugled sticao i bogatstvom. Sv. Sava navodi u biografiji svoga oca srpske boljare, koji s njegovom braćom i sveštenstvom idu u susret moštima Nemanjinim, a Prvovenčani, opisujući Nemanjin zbor protiv jeretika, pominje starce i velmože. Etimologija ove reči je jasna veli mouž? je moćni, ,ugledni gospodin’. Opšti običniji naziv za te istaknutije ljude bio je vlastelin, vlastela; ime kazuje i njihovu prvu funkciju (Stevan Prvovenčani izrično pominje "kneze zemli svoje iže nad vlast’mi"). Vojnici "vojini", behu manje plemstvo, posle zvano i vlasteličići. Ostali svet, seoski i građanski, bili su sebri; tek docnije postao je "sebar" sinonim za seljački, prostački. Reč je poznata i Rusima i Litavcima i označavala je zajedničara i sudeonika. Zakupci ili najamnici zvali su se meropsi (naziv je došao od rodopske provincije Merope). Kmet od comes-comitis-comet i nije imao svoje današnje značenje u našim zapadnim oblastima. To su najpre, u Bosni, bili plemići, a u Zeti seoski starci i sudije. Tek od XV veka javlja se reč u smislu ,zakupnika’. U Dubrovniku je kmet odavno označavao seljaka. U Srbiji, međutim, od novijeg vremena reč se upotrebljava za predstavnike opštinske vlasti. Robovi su otroci i idu kao "večna baština" gospodara, dok ih ne oslobodi.